Uprawiam chaotyczny gwałt na Twoich emocjach

♣ In a crooked little town,

they were lost and never found ♣

Sharon Nightray

     Istnieją takie osoby, których opis należy skrócić do jednego tylko słowa — dziwak. Takową istotą bez wątpienia jest panienka Nightray, co nie zmienia jednak faktu, iż w jej przypadku powinniśmy sobie co nieco wyjaśnić, łącznie z tym, że niezależnie od własnych wybryków, nadal ma swój urok osobisty i uwielbienie innych.

     Rodzice zawsze mówili jej, że świat powitała późnym wieczorem, jedenastego listopada w rodzinnym Chesterfield, aktualnie niemal dwadzieścia lat temu. Ona sama krzyku swego i matki nie pamięta, ale trzyma się mocno tej wiadomości, podobnie jak i tego, że jest Sharon Vincentiną, nie żadną Anną Marią.

     Może jako dziecko była tą chłopczycą i wpadała w bójki, sporadycznie pozostając z kimś na wysokości kłótni niźli zadawania sobie ran cielesnych, może i nie uczyła się za dobrze, może wcale do najpiękniejszych nie należała. Bo tak było. Południowe Chesterfield znało ją z tego, że ulicami brytyjskiego miasta przechadzała się z trzema psami tej samej rasy u boku, potrafiła obronić się przed napaścią, a jak już spieprzała, to się za nią kurzyło tak, że koniec końców ewentualny rzezimieszek został zaślepiony z kuli szarego, szczypiącego oczy pyłu. Raz na tydzień wsiadała do samochodu wuja i ten zawoził ją nie wiadomo gdzie; efektem jednak był późniejszy, co najmniej dwudniowy, nadzwyczaj szeroki uśmiech Sharon.

     Lubi jeść słodycze (co robi prawie w każdej chwili) i lubi, kiedy ktoś irytuje się jej towarzystwem; zresztą, o ile tak się da, bo mało kto tak naprawdę zwyczajnie za nią nie przepada. Łamaga, to też. Uwielbia gry zespołowe, które na złość urządza na terenie Uniwersytetu. Czego mogą dotyczyć? Różnych rzeczy, od durnych liścików z nakazami zaczynając, przez zakopywanie kapsuły czasu, na idiotycznym wyścigu do ciastek kończąc. Jest najprawdopodobniej infantylna i mentalnie ruda, ale w ten sposób, że trudno jest się zorientować. Tym bardziej, że wszyscy jako tako ją znoszą, niektórzy nawet popadają w skrajność — na palcach jednej ręki możemy policzyć jej potencjalnych wrogów, natomiast na zliczenie przyjaciół, czy też ludzi zwyczajnie w niej zauroczonych potrzebujemy chyba po jednej ręce wszystkich obywateli Niemczech. Dosłownie, bo zanim trafiła do Londynu, opuściła Chesterfield po to, aby pozwiedzać Grecję, Włochy oraz Francję. Oj, ilu już mężczyznom serce złamała...

     Relacje z płcią przeciwną? Trudne do opisania, może od tego niepodważalnego faktu zacznijmy. Po pierwsze, nasza kochana Shar potrafi zauroczyć się w chłopaku akurat koło niej przechodzącym, ale równocześnie żadnego do siebie nie dopuszcza. Dlaczego? Jest nieśmiała, cholernie nieśmiała. Rumieniec wstępuje na jej twarzyczkę zawsze, kiedy ląduje w jakiejś dziwnej pozycji, a jeśli rzucisz dwuznaczną uwagą, najprawdopodobniej dalej masz z górki, bo czytasz z niej jak z otwartej księgi. Taka jest, a dziecięce zaglądanie pod spódniczki sprzed lat było często powodem do bójek i jej nagłych furii, z których większość ją zna.
     Niewysoka? Żartujesz. Ma metr siedemdziesiąt osiem i ubolewa nad tym strasznie. Tym bardziej, że jest szczuplutka, mimo dość wydatnych kształtów. Zawsze chciała być typowo drobna, niska i krucha. Ale coś nie wyszło i jest, jaka jest. Drobna acz wysoka, co uważa za wadę. Czego najbardziej nie lubi? Włosów. Długich, jasnobrązowych kosmyków, kurtyną opadających na jej chudziutkie ramiona i pokaźny biust. Są zadbane i gęste, ale tak przy tym niesforne, że czego by Sharon nie robiła — od koków zaczynając, na francuzach oraz kłosach kończąc — zawsze coś przysłania jej sztormowe oczy. Poza tym zawsze się kołtunią, niezależnie od fryzury, z jaką przez cały dzień chodziła. Jak się ubiera? Chyba normalnie. W zależności od nastroju i okazji, mogą to być kwieciste, krótkie spódniczki i półbuty, lub skórzane, obcisłe spodnie wraz z ciężkimi glanami. Z reguły jednak miesza to wszystko, z wielką chęcią dodając do wyniku jeszcze jakieś zabawne motywy z kreskówek, komiksów czy filmów.
     Kim jest? Jest sobą. Jest artystką z setką szalonych pomysłów na sekundę. Jest kobietą nie tyle, co niedoświadczoną, a po prostu uroczo niewinną. Może omotać Cię wokoło małego palca, ale nie wykorzystuje tego faktu. Nie ma do tego powodów. Dla niej ważne jest płótno, żywe kolory farb i odpowiedni model bądź widok. Plus minus jej skarb, chevrolet impala 1967, który odziedziczyła po wuju.

11.11, lat niespełna dwadzieścia || Chesterfield || malarstwo || barmanka || własne, małe mieszkanie na obrzeżach || kochana dziwaczka || nieświadoma własnego uroku || niesamowity metabolizm || chudy łakomczuszek || spec od hellenistyki || maszynka od jedzenia Fobosa

wleje Ci do gęby ouzo i złamie serce, więc spierdalaj

Uchwycone | Pamięta | Kojarzy | Wie

[Dzień dobry. Wreszcie chyba udało mi się stworzyć taką postać, jaką chciałam.
Karta, szczerze powiem, napisana na kolanie w niewiele ponad kwadrans. Kilka faktów się ze sobą nie łączy, ale tak ma być, choćby z tymi jej psami i spieprzaniem. Takie tam, żeby uwzględnić, że jest dziwna.

Nie lubię, kiedy ktoś mnie omija. Naprawdę. Jednocześnie jednak uprzedzam, ze moje rozpoczęcia mogą być tandetne, głupie albo nudne, ale zazwyczaj staram się już w drugim komentarzu to jakoś rozbudować.

Moje pomysły są z koziej rzyci wyciągnięte, więc wolę raczej Was prosić o idee. Serio.

Pomijam. Rzadko, ale pomijam. Zawsze jednak wracam, ale mam tez pamięć jak złota rybka, wiec już po jednym dniu proszę się upominać.

Zdjęcia z tumblr.

Tyle wiem.]