i feel a real danger

Christine Holmes

dwudziestodwuletnia studentka dziennikarstwa
mieszkająca w jednej z kamienic, dwupokojowej
posiadaczka owczarka niemieckiego i dobrego chevroleta
dorywczy fotograf oraz dorywcza ekspedientka w sklepie odzieżowym

Córka agenta nieruchomości i dyrektorki galerii sztuki; siostra dwudziestotrzyletniego mechanika samochodowego, który uwielbia wprowadzać ją w błąd i z każdym krokiem przybliżać do załamania nerwowego. Urodzona ostatniego maja w londyńskiej klinice. Nie mieszkająca już z rodzicami od trzech lat, co poprzedzone było kilkoma ucieczkami z domu na parę dni. Powroty wydawały się być tymi najgorszymi, w oczekiwaniu na kazania rodzicielskie w setnym wydaniu, co było zbywane uśmiechem i lekceważącym machnięciem dłonią.

"This world, this time

I feel, explode explode"

Całe życie spędza w jednej z największych metropolii na świecie. Jej uszy co noc słyszały różnego gatunku muzykę wydobywającą się z klubów dyskotekowych. Co noc widziała kolejne dziewczęta, idące w ciemny zaułek za mężczyzną, który miał im dać chwilową rozkosz. Co dzień, o szesnastej widziała gigantyczne korki, w godzinach szczytu, gdzie zrezygnowana komunikacją miejską, odprawiała zdrowsze spacery. Co chwila mijała się z ludźmi, którzy zbyt zaabsorbowani swoją pracą, nie mieli czasu posłać uśmiechu, choćby dla samego siebie.

I pomimo tego że widzi to wszystko sto razy dziennie – nie widzi powodu, żeby się wyprowadzić za granicę. Może do innego miasta byłaby skłonna, bo to zawsze będzie Londyn, aczkolwiek sentyment jest, ludzie, których mija, zna nieraz na pamięć i potrafi sobie skojarzyć, kiedy przechodzący obok niej przedsiębiorca miał nałożony krawat lub jak przebiega jego rutyna w pracy. Wiele twarzy, nawet podświadomie, zdarzyło jej się zapamiętać – kobieta poprawiająca swoje włosy, student zapchany gadżetami elektronicznymi wykupywał za grosze kawę w jednej z kawiarenek nieopodal Uniwersytetu.

"So turn off the lights 

But I wonder if you know 

I hate sleeping alone"

Sama miała świadomość, że ktoś także i ją w jakiś sposób ocenia.  Tylko że na to nie zwracała uwagi, bardziej dbając o swoje dobro. Bo to całe egzystowanie na londyńskich ulicach potrafiło wyzionąć ducha z człowieka, a ten później padał z ubolewaniem na swoje łóżko, mając ochotę odciąć się na dobre kilka godzin od całej brytyjskiej społeczności. Jeszcze radowały dziewczynę książki, poukładane w jej salonie w wysokich regałach, które mieniły się kilkunastoma kolorami grzbietów woluminów. Najlepiej było nocą albo o dziesiątej rano. Wygodne ułożenie na sofie lub na niewielkim tarasie, z kubkiem smakowitej kawy z mlekiem na stoliku i dobrą lekturą w dłoni, a już zanikała w innym świecie, jaki kreował się poprzez śledzenie ciągu liter w jej głowie. Towarzyszyły temu różne uśmiechy i grymasy, zależne od sytuacji zawartych na kilku stronach. 

Z samego rana, gdy po obejrzeniu wschodu słońca, trzeba było szykować się na zajęcia, była zmuszona do odnalezienia odpowiednich egzemplarzy i notatników, które gnieździły się po setkami białych kartek i czasopism, jakie w pewien sposób dopomagały dziewczynie. Jeszcze skowyczący o dwór pies i dryndający telefon, nie dający jej spokoju, mógł się obawiać, że kilka razy jeszcze zagrzmi w jej mieszkaniu, a zakończy swoją działalność na chodniku przy jednej z ulic, przy czym nie baczyłaby na przechodniów. Później sklep, w którym doradzała większości mężczyznom, co powinni nałożyć na takową okazję, jaką jej przedstawiali.

Fotografia, jako pasja i zawód, była nadzwyczaj relaksująca dla Christine, bo wtedy dziewczyna mogła udoskonalać swoją umiejętność, zżyć się z tym kawałkiem plastiku i metalu, którego zwieńczeniem był obiektyw rejestrujący fotografie w najwyższej skali, barwach i jakości. Ludzie dzwoniący do niej, umawiali się na sesje, przy czym ta korzystała, a później zabawiała się w retuszowaniu zdjęć i dodawaniu poszczególnych efektów, które miałaby upewnić ją w tym, że kreatywna z niej osoba. Także i fortepian sterczący w rogu salonu, zapraszał ją chętnie do gry, zanim wyjdzie z mieszkania, oddając się londyńskiej zabawie w jednym z poszczególnych klubów, zanim pozna kolejne osoby i odda się gorączce sobotniej nocy.

"I'm not in love

but the sex is good"

Pełne, różane usta wyginają się w serdecznym uśmiechu, kiedy jasnozielone oczy spoglądają ze skrytą chęcią mordu, istną żądzą. Włosy powiewające na wietrze w ciemnobrązowym ubarwieniu, czasem przysłaniają ślepiom okalanym długimi i czarnymi rzęsami, swoją długością i grubością. Twarz okraszona piegami, komponuje się ze zgrabnym noskiem, którego czubek jest lekko zadarty. Ponad metr siedemdziesiąt wzrostu, a filigranowa sylwetka chowa się za koszulami, spodniami i sukienkami, dopełniając się torbami i cięższym obuwiem, gdy wetknięte w uszy słuchawki, tłumią odgłos świata. 

powiązania / notki 
-------------------------------------

Witam. Karta niedługa, bo nie ma zdradzać za wiele. Wątki sobie cenimy długie, choć nie będące epopeją i ciekawe. Powiązania także zróżnicowane i nawet pogmatwane, zdarza się olewać na rzecz jednej osoby, a jak znudzi wątek lub nie odpowiada mi karta to napiszę; upominać się po trzech dniach. ;)